‘Father of the Bride’

I watched the movie ‘Father of the Bride’ yesterday night & I couldn’t resist writing about it.

‘Father of the Bride’ is about a father narrating the story of how his darling daughter grows up, marries and leaves to make a new home. Now you might think “what’s so new about that? It happens in almost every household.” But the way the story is narrated and the whole movie is filmed gives such a cozy and warm feeling while watching the movie.

The story is a normal every-day one – Anne announces her engagement to Brian MacKenzie during a dinner with her parents, George & Nina Banks (Steve Martin & Diane Keaton) are actually shocked but try to accept it with elegance. Then comes ‘meet the would be in laws’ where the Banks meet the MacKenzies, followed by ‘meet the wedding coordinator’ where Franc and his assistant Wang are introduced.

As the wedding preparations begin, George struggles very hard to come to terms with parting with his daughter Anne, and also does manage to say or do the wrong thing that almost stops the progress of the wedding. He does resolve with his to be son-in-law in the end, and the wedding is soon over with Anne getting the perfect fairy-tale wedding and leaving for her honeymoon.

The story is about a father’s fear at losing his daughter or rather giving her away to a complete stranger, and George Bank’s dialogue “You initially fear your daughter meeting the wrong guy and as years pass by and she graduates, you fear her meeting the right guy” (it was along these lines for sure!) is quite touching. Comic relief comes in the form of the wedding preps and George’s mounting tension as he tries to keep the costs under control. On the whole, it’s a must watch.

Image Courtesy - http://jcreviews.wordpress.com/2008/11/19/father-of-the-bride-1991

Man of the Moment - Manish Pandey.

Finally, an Indian has hit a century in IPL.

And it’s not the any of the big name of the Indian Cricket Team who’s done it, but it’s Manish Pandey. But who is this Manish Pandey? A website dedicated to Cricket describes him as a “right-hand middle-order batsman who was part of India’s Under-19 squad that won the World Cup in Malaysia in 2008.”

Pandey is just of 19 and uses the blade like an AK-47 assault rifle. That straight six off RP Singh was a beauty. (I am certain the Bangalore Royal Challenger Brand Ambassador in the VIP box must be impressed by this lad) Well done Pandey Ji. Hope you slaughter many more bowling attacks in the near future.

Certainly Manish Pandey is the Man of the Moment.

Photo Courtesy - http://iplt20.com

First Rains - 20th May 2009 @ 1830 hrs

Yesterday evening, as the first rains, or shall I say, first drizzle of the season came down on the baking landscape of Mumbai, bringing some relief.

The last few days have been extremely hot & humid & the rise in the mercury was not doing well to the moods swings of the people in the city. The clouds have been making faint but suggestive combos in the skyline over the last few days, but vanishing into nothing, as every Mumbaikar looked up with pleading eyes. The Election heat, the IPL unrest, the market & sensex high was just adding to the already stretched emotions.

However, the drizzle did not finally give way to a good shower, & we all had to satisfy ourselves with just a few drops around us.

But anyways, it made the atmosphere in Mumbai a bit pleasant.

Looking for more Rainy days ahead….

Image courtesy - http://somethingtosmileaboutdaszzle.blogspot.com

Funny cartoons IPL 20-20

Tortoise

As stated in my earlier blog, I am thinking of keeping a tortoise as a pet. Having the same in my mind, yesterday I visited the Crawford market. I have been so many times to that places that now the pet shop owners there know me personally. A week back at a particular shop had seen a tank full of small size tortoises, whose price must be around Rs 200/-. But yesterday that tank was all empty. I asked the shopkeeper about the tortoise, he said they all were sold but showed me a tortoise which was of the size of around a saucer. The tortoise was simply superb, & I am sure its going to add to the beauty of my home ( even now my mom has agreed to keep it). The price I thought must be very high & didn't even dared to ask him what the price will be.

But frankly speaking I think I should go in today again & buy that tortoise. ( I am a little worried on the cost part)

Let's see kya hota hain..............

Baba aata tari watato ka mi wagh..........

ICICI Bank Credit Card

Got a letter yesterday form the ICICI Bank Credit Card Division, saying the Credit Card N. xxxx xxxx xxxx xxxx issued in your name has not been used for a long time. Taking the same into consideration your Credit Limit has been reduced to Rs 0.

There were many goof ups earlier on my Card. I really had a tough time in sorting out those, But this time I really thank the ICICI Bank Credit Card Division for intimating the latest development on my Card & saving me from an embarrassing situation in public.

Exotic Pet

Thinking to keep in a tortoise as a pet.

Can anyone help me out

Todd Bodett Say's......

The difference between school and life

"In school, you're taught a lesson and then given a test. In life, you're given a test that teaches you a lesson.”

Latest Addition to my Fish Tank

Pic Courtesy - www.seriouslyfish.com

Salty Cheeks

Yesterday my cheeks were salty. Then became salty after quite a long time. I really don't know what was the reason, but what i think is, it might be a collection of emotions which i had gathered inside me for a long long time.

What does it mean?

BJP made tall claims of not only emerging as the largest pre-poll alliance but also boasted that it will emerge as the single largest political party. It has fallen woefully short of its expectations and is clearly out of the race.

L K Advani has lost the last chance he had to become prime-minister. What do you think were the reasons for this setback to the BJP?

What does it mean for the internal politics of the party?

Indian Elections - position as of now............

Update 10.50AM (IST)

NDA - 156 (Leads)
UPA - 229 (Leads)
3rd Front - (Leads)
Others - (Leads) (SP , BSP , LJP & Others)

What’s the Secret???

Well many of u might have read the book 'The Secret' or might have seen the movie 'The Secret'. I just loved the concept of this book and hence thought of sharing the same.

So What’s the Secret???

The secret is the law of attraction, and law of attraction says you attract what you think, and you get what u focus on.

If you think I want more money you will get more money.

If you think I want to get out of debt you will attract more debt because you are focusing on debt.

If you think I want gr8 body you will have a gr8 body.

The secret is like Allahuddin’s genie who always says “your wish is my command" So the whole universe is our genie that fulfills whatever we wish

There are 3 simple steps to follow the secret

1) Ask

It’s like making the command to the universe....let the universe know what u want, and the universe will respond to your thoughts.

2) Believe

Second step is to believe that what you have asked is already yours, believe in the unseen.

3) Receive

And now that you believe that you have what you want to have so there is no reason you should feel sad, so the third step is to feel good, receive what you want to have and then feel good about it.

Attitude

Jerry was the kind of guy you love to hate. He was always in a good mood and always had something positive to say. When someone would ask him how he was doing, he would reply, "If I were any better, I would be twins!"

He was a unique manager because he had several waiters who had followed him around from restaurant to restaurant. The reason the waiters followed Jerry was because of his attitude. He was a natural motivator. If an employee was having a bad day, Jerry was there telling the employee how to look on the positive side of the situation.

Seeing this style really made me curious, so one day I went up to Jerry and asked him, "I don't get it! You can't be a positive person all of the time. How do you do it?"

Jerry replied, "Each morning I wake up and say to myself, 'Jerry, you have two choices today. You can choose to be in a good mood or you can choose to be in a bad mood.' I choose to be in a good mood. Each time something bad happens, I can choose to be a victim or I can choose to learn from it. I choose to learn from it. Every time someone comes to me complaining, I can choose to accept their complaining or I can point out the positive side of life. I choose the positive side of life."

"Yeah, right, it's not that easy," I protested.

"Yes, it is," Jerry said. "Life is all about choices. When you cut way all the junk, every situation is a choice. You choose how you react to situations. You choose how people will affect your mood. You choose to be in a good mood or bad mood. The bottom line: It's your choice how you live life."

I reflected on what Jerry said. Soon thereafter, I left the restaurant industry to start my own business. We lost touch, but I often thought about him when I made a choice about life instead of reacting to it.

Several years later, I heard that Jerry did something you are never supposed to do in a restaurant business: he left the back door open one morning and was held up at gunpoint by three armed robbers. While trying to open the safe, his hand, shaking from nervousness, slipped off the combination. The robbers panicked and shot him. Luckily, Jerry was found relatively quickly and rushed to the local trauma center.

After 18 hours of surgery and weeks of intensive care, Jerry was released from the hospital with fragments of the bullets still in his body.

I saw Jerry about six months after the accident. When I asked him how he was, he replied, "If I were any better, I'd be twins. Wanna see my scars?"

I declined to see his wounds, but did ask him what had gone through his mind as the robbery took place. "The first thing that went through my mind was that I should have locked the back door," Jerry replied. "Then, as I lay on the floor, I remembered that I had two choices: I could choose to live, or I could choose to die. I chose to live."

"Weren't you scared? Did you lose consciousness?" I asked.

Jerry continued, "The paramedics were great. They kept telling me I was going to be fine. But when they wheeled me into the emergency room and I saw the expressions on the faces of the doctors and nurses, I got really scared. In their eyes, I read, 'He's a dead man.'

"I knew I needed to take action."

"What did you do?" I asked.

"Well, there was a big, burly nurse shouting questions at me," said Jerry. "She asked if I was allergic to anything. 'Yes,' I replied. The doctors and nurses stopped working as they waited for my reply. I took a deep breathe and yelled, 'Bullets!' Over their laughter, I told them. 'I am choosing to live. Operate on me as if I am alive, not dead."

Jerry lived thanks to the skill of his doctors, but also because of his amazing attitude. I learned from him that every day we have the choice to live fully. Attitude, after all, is everything.

******

You have 2 choices now:

1. Crib about your daily life and what are you doing and be unhappy . . .

2. Enjoy every moment of your life & give in your Best . . .

Keep Smiling Always...

A Story ( I Personally liked it)

A man stopped at a flower shop to order some flowers to be wired to his mother who lived two hundred miles away.

As he got out of his car he noticed a young girl sitting on the curb sobbing.

He asked her what was wrong and she replied, "I wanted to buy a red rose for my mother.

But I only have seventy-five cents, and a rose costs two dollars."

The man smiled and said, "Come on in with me. I'll buy you a rose."

He bought the little girl her rose and ordered his own mother's flowers.

As they were leaving he offered the girl a ride home.

She said, "Yes, please! You can take me to my mother."

She directed him to a cemetery, where she placed the rose on a freshly dug grave.

The man returned to the flower shop, canceled the wire order, picked up a bouquet and drove the two hundred miles to his mother's house.

Zoozoos now covered by Amul Butter too!

To my Mom on Mother's Day........

Thank You Mom,

I know how often I took you for granted when I was growing up. I always assumed you'd be there when I needed you and you always were. But I never really thought about what that meant till I got older and began to realize how often your time and energy were devoted to me. So now, for all the times I didn't say it before, thank you, Mom...

Sameer

चिऊच्या घराची गोष्ट

एक होती चिऊ, एक होता काऊ.
चिऊ दिवसभर कामात मग्न,
बिचारीला बोलायलाही नव्हता वेळ.
तिची लगबग पाहून काऊ शेवटी म्हणालाच-
चिऊताई, कसलं सारखं काम करत राहणं?
बघ तरी, एवढा वसंत फुललेला..
सोनेरी ऊन पडलेलं, सारं कसं छान छान!

चिऊ धापा टाकत म्हणाली,
काऊदादा, खरंय बाबा तुझं.
दिसतंय ख्ररं सगळं सुंदर,
पण ते असंच नाही राहणार.
पिल्लं अजून लहान माझी, अन
लवकरच पावसाळा सुरू होणार;
तेव्हा अन्न शोधुनही नाही सापडणार.
तेव्हा करते आताच सारी बेगमी,
अन माझं घरटंही करते जरा आणखी भक्कम!
काऊला चिऊची दया आली,
पण मग तिच्याकडे दुर्लक्ष करून
तो छान उडू, नाचू, बागडू लागला!

उन्हाळा संपला,
अन एक दिवस सोसाट्याचा आला वारा.
काऊचं तोडकंमोडकं घर पुर्णच तुटलं.
मग आला मुसळधार पाऊस.
भिजल्या, कुडकूडत्या अंगाने, भुकेल्या पोटाने,
काऊ चिऊला- राहायला दे, खायला दे- म्हणाला.
चिऊ म्हणाली, नाही रे बाबा कऊदादा..
खुप राबले मी या घरासाठी अन पिल्लांसाठी.
एकतर जागा नाही इथे, अन खाणं तर माझ्या पिल्लांसाठीच.
काऊ चिडला, अन बोलावली सरळ पत्रकार परिषदच!
चॅनेलवाले, पेपरवाले हजर झाले लगेच.
मग लाईव्ह टेलेकास्टमध्ये काऊ म्हणाला-
मी इथं पाण्यानं भिजतोय, थंडीनं कुडकूडतोय, अन्नावाचून मरतोय..
अन बघा ही बया, खुशाल खातेय, मजेत राहतेय!!

मग सर्वांना आला काऊचा कळवळा..
एका पेपरवाल्याने सरळ बातमीच छापली..
चिऊच्या दारात बिचार्‍या काऊचं उपोषण म्हणून!!
एका 'तेज'तर्रार चॅनेलनं तंबूच दिला बांधून सरळ..
अन कॅमेर्‍यानं त्यांचं २४ तास रतीब घालण्याचं काम केलं.
मग काय विचारता राव....??
मुलभूत हक्कांची पायमल्ली!!
हीच आहे का लोकशाही??
लोकप्रतिनिधी झोपलेत काय?
सरकारचे डोके फिरले काय?
साम्यवादाचा विजय असो!
काऊ-राव-जी-पंत-चंद्र-महाराज-साहेब- चिरायू होवो!
गरीबी हटाव, चिऊला भगाव!!
काऊ फक्त अंगार है, बाकी सब भंगार है!
काऊरावजी आगे बढो, हम तुम्हारे साथ है!!
न्याय मिळालाच पाहिजे..
शोषण बंद झालेच पाहिजे!
पर्यावरणाचा र्‍हास होतोय..
समानतेचा नाश होतोय!
राजीनामा दिलाच पाहिजे..
कारभारी बदललाच पाहिजे!
काय काय अन बरंच काय-काय...
चॅनेल्सवर झळकून, पेपरांत मिरवून,
काऊचा झाला झिरोतून हिरो;

मग त्याने ठेवलाच सरळ एक पी.आर.ओ.!
काऊचे कपडे मग ब्रँडेड झाले,
अंग काळेच, पण केस मात्र डाय झाले!!
रात्रीसुध्दा काऊ रे-बॅन लावूनच बोलू लागला,
पाहिजे त्या गोष्टींसाठी स्पाँसर्सही मिळवू लागला!!
काऊने मुद्दा लावून धरला, तसा
विधानसभेतच गदारोळ माजला!
आयूक्त, प्रशासक बदलले..
अन मंत्रीमंडळही विस्तारले!
पण शेवटी परिस्थिती हाताळण्यात अपयश
आल्याकारणाने मुख्यमंत्रीच बदलले!!
केंद्रसरकार हादरले,
दर तासाला परिस्थितीवर लक्ष ठेवून आहोत, म्हणू लागले!
प्रतिक्रिया तर पैशाला पासरीभर,
आपण मागे पडू, म्हणून सर्वांची धडपड!
अल्पसंख्यांक, मागासवर्गीय, दारिद्र्यरेषा..
गरीब, सवर्ण, आरक्षण, स्पेशल कोटा..
पक्षांतर, घोडेबाजार, जातीयवाद..
सभा, मोर्चे, बंद, अटक अन मतदारराजाला साद!!
समर्थक, भक्त, अनुयायी, उगवते नेतृत्व..
काही खरं नाही, कशाला येईल महत्व!!
सरकार बदललं, तसा कायदाही बदलला,
चिऊच्या घरावर सरळ सरकारी कब्जाच आला.
लेखण्या सरसावल्या, कॅमेरे क्लिकाटले..
समारंभपुर्वक काऊरावजी घराचे मालक झाले!!

चिऊ बिचारी रडली, ओरडली..

वैतागून तिने शेवटी पिल्लांसह अमेरिका गाठली!

चिऊ तिथेही राब-राब राबली,

कंस्ट्रक्शन व्यव्सायात बिझनेस-वुमन बनली!!

काऊला आजही स्वतःचं घर बांधता येत नाही,

पण भाषण करण्यात त्याचा कुणी हात धरत नाही!

आता तो नेहमी वेगवेगळ्या निवडणूका लढवतो..

एन.आर.आय. लोकांनी देशाला मदत केली पाहिजे म्हणतो..!!

Source - some email in my inbox

शिक्षणमंत्रीसाहेब इनंती इषेश...

माननीय शालेय शिक्षणमंत्री विखे पाटीलजी,

गेल्याच आठवड्यात पेपरामध्ये तुमचे झक्कास फोटो झळकताना बघितले... मुंबईच्या बारावीच्या परीक्षाकेंद्रांवर म्हणे तुम्ही भेट दिलीत.. तिथल्या विद्यार्थ्यांना येणाऱ्या अडचणी विचारुन घेतल्यात... कुठे शिक्षकांच्या जागी क्लार्क सुपरवायझिंग करत होते तर कुठे विद्यार्थ्यांना कोंदट वातावरणात पेपर द्यावे लागत होते... तुम्ही तिथे असे अचानक गेल्याने म्हणे तिथल्या कर्मचाऱ्यांची पाचावर धारण बसली आणि मुंबई बोर्डालाही चांगलाच धडा मिळाला...

हे तुम्ही एकदम छानच केलेत साहेब.. म्हणजे असे प्रत्यक्ष मंत्रीमहोदय असे एकदम येऊन धडकतात हे कळल्यावर बोर्डाचे कर्मचारी यानंतर अधिक जबाबदारीने वागतील अशी आशा आहे.. पण एक सुचवू का साहेब.. तुमचे टायमिंग जरी पर्फेक्ट असले तरी स्पॉट मात्र चुकलाच... मुंबईच्या केंद्रांना भेटी देण्यापेक्षा वाट वाकडी करून जरा लातूर, औरंगाबाद किंवा कॉपीसाठी प्रसिद्ध परीक्षाकेंद्रांना भेट दिली असतीत तर दरवर्षी परीक्षाकाळात चॅनेलांवर दिसणारा कॉपीचा नजारा तुम्हाला 'याची देही' पहायला मिळाला असता आणि चॅनेलांच्या कॅमेऱ्यालाही भीक न घालता कॉपी करणारे आणि ती पुरवणारे लोक साक्षात मंत्रीमहोदयांना समोर पाहून तरी बिचकतात का हे तरी आम्हाला कळले असते. खरं सांगू का... चॅनेलांवर कॉप्यांचे उठणारे मोहोळ पाहून आपण महाराष्ट्रातली दृश्य पाहतोय की बिहारमधली हे कळतच नाही... 'प्रगतीशील' असे आपण अभिमानाने ज्या राज्याचे वर्णन करतो त्या आपल्या महाराष्ट्राची 'प्रगती' कोणत्या दिशेने होते आहे याची एक जाणीव तुम्हाला या भेटीतून झाली असती..

अर्थात या केंद्रांवर फक्त कॉपीबहाद्दरच तुम्हाला भेटले असते असं नाही.. ऐन परीक्षेच्या काळात लोडशेडींगमुळे रात्रभर कंदीलाच्या प्रकाशात अभ्यास करणाऱ्या गुणवान विद्यार्थ्यांशीही तुमची ओळख झाली असती. कोर्टाच्या बडग्यामुळे परीक्षाकेंद्रांवर परीक्षा सुरू असताना जनरेटरची सोय करण्याचे आदेश तर शिक्षणखात्याने दिलेत... (अर्थात त्याचीही अंमलबजावणी कितपत होते हा प्रश्नच आहे.) पण साहेब वीजेची गरज फक्त पेपर लिहताना नसते हो.. वीजेची त्यापेक्षाही जास्त गरज असते ती परीक्षाकाळात अभ्यास करण्यासाठी.. कॉपी न करता अभ्यास करून परीक्षा देणाऱ्यांसाठी लोडशेडींगला तोंड देणे किती कठीण होत असेल याचीही कल्पना तुम्हाला आली असती... वीजपुरवठा हे तुमच्या अखत्यारीतली बाब नाही हे माहिती आहे आम्हाला.. पण शालेय शिक्षण खात्याचा मंत्री या नात्याने ज्या विद्यार्थ्यांच्या 'उज्ज्वल' भविष्यासाठी आपण मंत्रालयात बसून योजना आखता त्या सोळा-सतरा वर्षांच्या निरागस मुलांची कुतरओढ तरी तुम्हाला कळली असती हो..

या सगळ्या समस्यांना आपण जबाबदार आहात असे आम्हाला अजिबात म्हणायचे नाही. कारण हे सगळे वर्षानुवर्षे असेच चालत आले आहे. आपल्या परीक्षापद्धतीत मार्कांना असलेले अनन्यसाधारण महत्व आणि त्यातूनच घडणारे मास-कॉपीसारखे प्रकार हे आपल्याला नवे नाहीत. याआधी वर्षानुवर्षे पेपरमधून आपण हे सगळे वाचले आहे आणि चॅनेलमधून तर त्याचे इत्यभूंत दर्शन आपल्याला घडले आहे.. तुमच्या नशिबी तर औटघटकेचे राज्य आले आहे.. पण त्यातही तुम्ही बरेच काही करू शकता असे वाटल्यामुळे हा पत्रप्रपंच...

खरं तर साहेब.. विद्यार्थ्यांसाठी काहीतरी करायची इच्छा असेल तर कुठल्याच परीक्षाकेंद्रांना भेटी देण्याची गरजच नाही.. तिथे घडणारे गैरप्रकार तुमच्यापर्यंत पोहोचवण्यासाठी प्रसारमाध्यमे आहेतच.. तुम्ही केवळ आपल्या खात्याचा कारभार सुधारा... पर्सेंटाईल, ७०-३० यासारखे कोणतेही घोळ न घालता विद्यार्थ्यांच्या परीक्षा घ्या.. कॉपीविरोधी कायदे कडक करा... कॉपीसारख्या प्रकारांना स्थानिक राजकारणाचा असणारा उदार आश्रय असतो हे उघड गुपित आहे.. त्याचा बिमोड करायचा प्रयत्न करा.. सेण्ट्रलाईज अॅडमिशनसारख्या चांगल्या योजना लवकरात लवकर राबवण्याचा प्रयत्न करा... वाढीव जागांना वेळेवर परवानगी देऊन विद्यार्थ्यांवर प्रवेशाची टांगती तलवार दूर करा..

हे सगळे केलेत ना साहेब तर कोणतीही 'स्टंटबाजी' न करताही राज्यातील लाखो विद्यार्थी आणि पालक तुम्हाला दुवा देतील...

- कॉपी न करता पास झालेली एक विद्यार्थिनी.
Source - http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/4246726.cms

‘विण्डोज इज शटिंग डाऊन’

‘विण्डोज इज शटिंग डाऊन’ हे वाक्य कॉम्प्युटरवर आपण रोज पाहतो. इंग्रजी व्याकरणदृष्टय़ा चुकीचं असलं तरी कॉम्प्युटर बंद होईपर्यंत हे वाक्य डोळ्यासमोर तरळवत ठेवतो. पण मनातल्या असंख्य विण्डोज सताड उघडय़ा ठेवून आपण नाइलाजानेच ‘विण्डोज’ नामक ऑपरेटिंग सिस्टिम शट डाऊन करत असतो.
‘विण्डोज’..
‘खिडक्या’..
आपल्या आयुष्याचा एक अविभाज्य भाग.
जगाचा झरोका.
एका ओ.एस.ला ‘विण्डोज’ असं नाव देण्याचं बिल गेट्सला सुचण्याचा नेमका कल्पक क्षण कोणता असेल? जगाचं भान देणाऱ्या खिडक्या उघडून देणारी संगणकप्रणाली. म्हणून ती ‘विण्डोज’!
खिडक्याच खिडक्या.. बिन उंबऱ्याच्या..
जगाचं भान देताना मर्यादा न ओलांडण्याचं भान देणाऱ्या बंदिस्त चौकटीच्या खिडक्या.
गोलपिठा या नाटकात खिडकीत उभं राहणाऱ्या तरुण मुलीला दरडावणारी आई दाखवलीय. ही आई प्रातिनिधिक. आजही अनेक आया खिडकीत उभ्या राहणाऱ्या आपल्या वयात आलेल्या मुलीला दरडावत असतील. ही खिडकीत उभं राहण्याची सवय मुलीला दाराबाहेर घेऊन जाते, या समजाचा पगडा गिरणगावातल्या गृहिणींवर अजूनही खासच.

पण खिडकीशी काही नातं जोपासणाऱ्या व्यक्ती प्रत्येक घरात असतात. पण घराबाहेरच्या व्यक्तींचंही विशिष्ट खिडकीशी नातं असतंच. आमच्या कॉलनीतल्या मैदानातला हिमांशू हिटर प्रत्येक बॉल खेळल्यानंतर ‘ए’ बिल्डिंगच्या ‘त्या’ खिडकीकडे बघायचाच. इतकी ती खिडकी त्याच्या नजरेची मालकीण झाली होती.
आपल्या नजरेला गुलाम करणाऱ्या खिडक्या आपल्या साऱ्यांच्याच आयुष्यात येतात. पण आपण स्वत:हून ही नजरेची गुलामी पत्करतो ते विण्डो शॉपिंगच्या वेळी.

मॉल संस्कृती बोकाळली नव्हती तेव्हा या खिडकी खरेदीची हौस बाळगणाऱ्या काही पिढय़ांचा मी प्रतिनिधी. चकचकीत दुकानांच्या काचेला नाक लावून डोळे फाडून आतल्या वस्तू बघायची ही हौस. पण केवळ हौसच. आतल्या वस्तू आपल्यासाठी नाहीतच हा संस्कार कुठून तरी मनात चोरपावलांनी शिरला आणि त्या विचाराने स्वत:साठी राजरस्ता करून ठेवला.

पण खिडक्या जमवण्याचा हा हौशी छंद काही सुटला नाही. जत्रेतल्या बाजारातून ते आंतरराष्ट्रीय दर्जाच्या मॉलपर्यंत फिरस्ती झाली. जत्रा असो वा मॉल नाकाला ती काच अदृश्य स्वरूपात चिकटून राहिली. पण त्या काचेपल्याडच्या गोष्टींकडे पाहून हरखून जाण्याचं वय काही संपलं नाही. ते संपतही नाही.

एक ज्येष्ठ पत्रकार सहकारी सिंगापूरच्या एका मोठय़ा इलेक्ट्रॉनिक मॉलमध्ये गेले होते. चांगलं अडीच तास फिरूनही हे सद्गृहस्थ एकही वस्तू न घेता आणि एकही डॉलर खर्च न करता बाहेर आले. ही त्या मॉलसाठी ऐतिहासिक घटना होती. विमोचनाच्या दिवसापासून ज्येष्ठ मित्रांच्या भेटीपर्यंत या मॉलमध्ये शिरलेली व्यक्ती हात हलवत परत येण्याची ही एकमेव घटना होती. साहजिकच मॉलच्या व्यवस्थापनाचे प्रतिनिधी धावत धावत त्यांच्या भेटीला आले. अर्थातच आविर्भाव असा होता की आमचं काही चुकलं का, आमच्या काही त्रुटी राहिल्यात का, तुम्हाला काहीच खरेदी करावंसं वाटलं नाही का, अशा प्रश्नांची सरबत्ती त्यांच्यावर झाली.बिच्चारं मॉल व्यवस्थापन. त्यांना आमच्या ज्येष्ठ मित्राने खरेदी केलेल्या खिडक्या दिसल्याच नसाव्यात.

पण मॉलपेक्षाही खरी मजा असते ती मनीष मार्केट किंवा त्याच्या आसपासच्या इम्पोर्टेड वस्तूंच्या रस्ते बाजारात फेरफटका मारण्यात. तिथे स्वत:ला प्रवाहपतित करून गर्दीत सोडून द्यायचं. निरुद्देश गल्ल्यांमध्ये पावसाळ्यातल्या कागदी होडीसारखं तरंगत राहायचं. एक वेगळीच दुनिया तिथे वसल्याचं लक्षात येतं.
लॅमिंग्टन रोडवरचा इलेक्ट्रॉनिक्स बाजार तर हुकमी टाइमपास. मात्र तिथे तुम्ही जरा टेक्नोसॅव्ही असल्याचं नाटक करावं लागतं. निरुद्देश भटक्याला तसा या बाजारात वाव नाही.

मात्र तिथे विण्डोशॉपिंगची पुढची स्टेप आहे. ‘एक्स्प्लोअर’ नावाचं विण्डो शॉपिंगचं एक दुकानच आहे. या एक्स्प्लोअरमध्ये नेहमीच इलेक्ट्रॉनिक्स वस्तूंचं प्रदर्शन असतं. एरव्ही बाहेर काचेची भिंत असते. ती इथे काढून टाकलेली. मात्र इथली वस्तू विकत घेता येत नाही. ती हात लावून पाहता येते. आजमावता येते. इतर वस्तूंशी तिची तुलना करता येते. मनसोक्त कितीही वेळ तुम्ही इथे विण्डो ओलांडून विण्डोशॉपिंग करू शकता. वस्तू खरेदी करायची झाल्यास मात्र इथे तुम्हाला रिटेल मार्केटमधले अनेक पर्याय दिले जातात. पण विण्डोशॉपिंगचं दुकान ही कन्सेप्ट मात्र आपल्याला आवडून जाते.

लोकप्रभातलं ‘ग्लिटरिंग गिझमोज’ हे सदर असंच विण्डोशॉपिंगचं एक मुद्रण रूप. यातल्या वस्तू खरं तर काचेला नाक लावून बघाव्याशा. तंत्रज्ञानाचं बदलतं रूप दाखवणाऱ्या. उपयुक्ततेची नवी समीकरणं मांडणाऱ्या. त्या वस्तू काहीवेळा ग्रे मार्केटमध्ये मिळूनही जातात. लोकप्रभाच्या वाचकांचे या वस्तू कुठे मिळतात म्हणून तुफान फोन येतात. काही वेळा प्रमोशनल अ‍ॅक्टिव्हिटीसाठी काही कंपन्या अशा वस्तू तयार करतात. काहीवेळा काही वेबसाइटवरही या अलिबाबाच्या गुहेतल्या वाटणाऱ्या वस्तू असतात. मात्र वेबसाइटवरची खरेदी तशी अजूनही आपल्याकडे सेफ नाही. वाचकांना अशा रिस्क नको, म्हणून ते संदर्भ न छापण्याकडे आमचा कटाक्ष. तरीही एक वाचक चिवट निघाला. फोनवरून पाठपुरावा करून त्या वेबसाइटचाही रेफरन्स द्याच म्हणाला. पठ्ठय़ा खरं तर विण्डोशॉपिंगवालाच, पण कधी कधी छंदाचंही मोल द्यावं लागतंचना. अर्थात वेबसाइट आल्या तरी आजही इलेक्ट्रॉनिक्स वस्तूंच्या दुकानाचा चकचकाट मोहवून घेतो. एलसीडी टीव्हीच्या फ्रेम्स बघणं हा अपरिमित आनंद. किमतींकडे नजर जातेच. काहीवेळी या किमती आपल्या टप्प्यातल्या असल्याचे भासही भेलकांडवून जातात.
खूप नवनवीन गोष्टी नव्यानं आदळत राहतात. एका गोष्टीची (पाहण्याची) सवय होतेय न होतेय तोच तिसऱ्या-चौथ्या गोष्टी येत राहतात.

निकोलस नेगरपॉण्ट नावाचे एमआयटीचे टेक्नोगुरू एकदा मुंबईत आले होते. त्यांनी सांगितलं होतं की तंत्रज्ञानाचा झपाटा विलक्षण आहे. ते आत्मसात करण्यात जो समाज अपयशी ठरेल तो येत्या काळात पाल्यापाचोळ्यासारखा उडून जाईल. आमच्या पुढची पिढी लकीज् म्हणवली जाते. त्यांना आयटीची फळं चाखता आली. त्यांच्यासाठी तंत्रज्ञान हात जोडून उभं राहिलं. पण खिडक्या आशाळभूतपणे पाहणारी आमची पिढी तशी काही पाचोळ्यासारखी उडून गेली नाही. खिडकीच्या मर्यादेच्या आत पंख फैलावता आले नाही तरी काही प्रमाणात सुरक्षितताही मिळते.
मंदीने आणलेल्या ले-ऑफच्या वावटळीत आमच्या लकीज्च्या पिढीचे बाशिंदे हेलपाटून जाताना दिसतायत. काचेच्या पलिकडचं चित्रं थोडं विस्कटताना दिसतंय.

नव्या जगाचे नवे उंबरठे पाहताना आपल्याच खिडक्या रुंदावल्यासारख्या दिसतात. प्रत्यक्षात ती पीप-होल्सच असतात का?

paraglpatil@gmail.com

Source - http://loksatta.com/lokprabha/20090508/mind.htm

Caricatures by Raj Thakare

झुझू

एक वेगळी वैशिष्टय़पूर्ण कल्पना, चमकदार शब्द, आकर्षक मांडणी आणि योग्य नियोजनाने योग्य व्यासपीठावर समोर येणे या कोणतीही जाहिरात हीट होण्यासाठी लागणाऱ्या आवश्यक गोष्टी असतात. अनेक वेळा हे सिद्ध झालंय. वेगळेपणा हा तर जाहिरातीचा आत्माच असतो. तुम्हीच सांगा ना, तुम्ही रोज शांपूच्या असंख्य वेगवेगळ्या जाहिराती पाहात असता. त्यातली एकही कदाचित तुमच्या लक्षात नसेल. याचं कारण केस चमकदार होणे, मजबूत होणे याशिवाय काही यूएसपी (युनिक सेलिंग पॉईंट) नसल्यामुळे केवळ स्पेशल इफेक्टस्वर काम भागवावे लागते.

पण तेच त्याऐवजी सुंदरशी एखादी कल्पना जर एखादं पात्र घेऊन पुढे आली, त्याला छान शब्द मिळाले तर ती कल्पना तात्काळ हीट होते. अमुलची ‘अटरली बटर्ली डिलिशियस’ म्हणणारी गाल फुगवून डोळे मोठे करून कायम आश्चर्यात असणारी चिमुरडी तर अजूनही अमुलच्या पॅकवर दिमाखाने विराजमान झालेली तुम्हाला दिसेल. त्याच्यासोबतचे चमकदार शब्दही आठवतात. आता अझरुद्दीन रिटायर झाल्यालासुद्धा काही वर्ष झाली. पण जेव्हा त्याने पदार्पणात लागोपाठ तीन टेस्टमध्ये शतकं काढली तेव्हा अमुलची कॅचलाईन होती ‘फ्यू मोअर सेंचुरीज वुईल मेक हीम हजारुद्दीन..’ किंवा जावेद मियाँदादने शारजाला शेवटच्या बॉलवर सिक्सर मारल्यावर कॅचलाईन होती ‘इस मियाँ को दाद दो..’ तुम्ही आठवायला बसलात तर तुम्हालाही खूप जुन्या जुन्या अमुलच्या कॅचलाईन्स आठवतील. हेच या जाहिरातींचे यश आहे. पण याच अमुलने गुलशन कुमार यांची हत्या झाल्यावर एक माणूस मरून पडलाय आणि कॅचलाईन फिल्मी शूटिंग अशी करून असंस्कृततेचीही खालची पातळीही गाठली होती.

काही काळापूर्वी व्होडाफोनचा पग फार प्रसिद्ध झाला. एक छोटीशी मुलगी.. तिचा एक छोटासा पग कुत्रा जो तिचा मदतनीस आहे, संरक्षक आहे, जो तिच्या मागेमागे सारखा फिरतो तो पाहणे खूपच विलोभनीय होतं. याच जाहिरातीत जर त्यांनी अक्राळविक्राळ अल्सेशियन किंवा डॉबरमॅन वापरला असता तर मला नाही वाटत ही जाहिरात इतकी हीट झाली असती. कारण लहान मुलीबरोबर लहानुला पगच शोभून दिसला. एखाद्या पाच वर्षांच्या मुलाने आपल्या बहिणीचं संरक्षण करावं तसं वाटलं. शिवाय पग या कुत्र्याच्या चेहऱ्यावर मुळातच इतके बापुडवाणे भाव असतात की त्याची तुलनाच होऊ शकत नाही. पाहिल्याबरोबर उचलून घ्यावा असा बिच्चारा तो दिसतो. लहान मुलगा आणि लोभस कुत्रा त्याबरोबर हॅपी टू हेल्प.. खूप दिवस ही जाहिरात चालत होती. गेल्या आयपीएल सीझनमध्ये ही जाहिरात प्रदर्शित करण्यात आली होती.

या आयपीएलमध्ये व्होडाफोनच्या जाहिराती तयार करणाऱ्या ‘ओ अ‍ॅण्ड एम’ या जाहिरात संस्थेने नवीन जाहिराती प्रदर्शित केल्या आहेत आणि त्यांना तात्काळ यश मिळालेलं आहे. पांढऱ्या कपडय़ातले अंडय़ासारखे डोके असलेले परग्रहावरचे वाटावे असे प्राणी.. वेगवेगळ्या सिच्युएशन आणि त्यासोबत व्होडाफोनच्या एका सेवेची जाहिरात.. आठवलं? त्या कॅरॅक्टरचं नाव आहे झुझू. झुझूचा डिक्शनरीतला अर्थ पाहिलात तर तो लाकडी कबूतर असा आहे. त्याचा काहीही संबंध इथे नाही.

या मालिकेमध्ये ३० वेगवेगळ्या जाहिराती केल्या गेल्या आहेत. त्यापैकी (हे लिहीत असताना) १३ प्रदर्शित झाल्या आहेत. रोज एक नवी जाहिरात अशी कल्पना करून आयपीएलचा संपूर्ण सीझन संपेपर्यंत या जाहिराती पुरवल्या जाणार आहेत. यातल्या जाहिराती किती आवडल्या असाव्यात लोकांना? तर यातली ब्युटी टीप्सची जाहिरात आठवतेय? एक झुझू एका बंद खोलीकडे जातो. मग काहीतरी पाहून किंचाळत परत येतो. मग दुसरा एक झुझू जातो, तोही किंचाळतो. एक लहान झुझू तर घाबरून फक्त आत डोकावून पाहतो. सगळेच किंचाळतात. कारण आत एक झुझू डोळ्यावर काकडीचे काप ठेवून शांत बसला आहे. त्यामुळे हे सगळे घाबरले आहेत. ही जाहिरात यू टय़ूबवर पहिल्याच आठवडय़ात लोकांनी तेरा हजार वेळा पाहिली. फेसबुकवर या झुझूचे ३५००० मित्र झाले आहेत.तुम्हाला जर असं वाटत असेल की, ही झुझू अ‍ॅनिमेटेड कार्टून कॅरेक्टर आहेत तर ते तसं नाहीय. पांढऱ्या वेषाच्या आत खरी माणसं आहेत. अचूक सांगायचं तर लहानखुऱ्या अशा सडपातळ बांध्याच्या बायका आहेत. या सगळ्या जाहिराती दक्षिण आफ्रिकेतल्या केपटाऊन येथे चित्रीत करण्यात आलेल्या आहेत. ही कार्टून कॅरेक्टर्स का नाही केली? कारण तशा जर या जाहिराती करायच्या झाल्या असत्या तर त्याचा खर्चही अपरिमित वाढला असता आणि मुख्य म्हणजे आयपीएल सामने सुरू होईपर्यंत त्या तयार झाल्या नसत्या.

‘ऑगिल्वी अ‍ॅण्ड मॅदर्स’ या कंपनीसाठी बंगलोरच्या निर्वाणा फिल्मसने प्रकाश वर्मा यांच्या दिग्दर्शनाखाली या तयार केल्या आहेत. एका महिन्यामध्ये ३० जाहिराती चित्रीत करायच्या असल्यामुळे लहान मुलांना घेऊन त्यांच्या कलाने जाहिराती करणे शक्य नव्हते. त्यामुळे लहानखुऱ्या पण मोठय़ा स्त्रियाच यासाठी वापरण्यात आल्या. या सगळ्या स्त्रिया तिथल्या रंगभूमीवर काम करणाऱ्या आहेत. चित्रणाच्या वेळी अनेक अडचणी आल्या. डोक्यावर ते अंडय़ासारखं बनावटी डोकं लावल्यावर त्या नटय़ांना काही दिसतच नसे. श्वास घ्यायलासुद्धा त्रास व्हायचा. सारख्या त्या ते डोकं बाजूला काढून श्वास घ्यायच्या. त्याच्याहून मोठी अडचण म्हणजे हे कलाकार वयाने आणि आकाराने दिसतात त्यापेक्षा मोठे असल्यामुळे त्यांना लहान दाखवण्यासाठी सेटस्चा आकार मोठा करण्यात आला. या झुझूंच्या चेहऱ्यावरचे जे मास्क आहेत ते पर्सपेक्स नावाच्या मटेरियलचे आहेत. त्याच्यावर जी एक्स्प्रेशन्स आहेत ती वरून चिकटवलेली आहेत. ती अ‍ॅनिमेट करता आली असती, पण त्यालाही खूप वेळ लागला असता. या सगळ्या जाहिराती चित्रीत करण्यासाठी फक्त तीन कोटी रुपये लागले आहेत.

व्होडाफोनने सहा महिन्यांपूर्वी ओ अ‍ॅण्ड एमला सांगितले होते की, अनकॉमन असे एखादे कॅरेक्टर आणि त्यांना जोडणारा एक कॉमन फॅक्टर असे घेऊन जाहिराती करायच्या आहेत. अनेक जाहिराती का? कारण एखाद दोन जाहिरातींना लोक लवकरच कंटाळतात आणि मग त्या पाहतच नाहीत. आता रोज नवीन जाहिरात म्हणजे लोक ती पाहणारच. बरं या कॅरेक्टरला झुझू हे नाव देण्यात आलं. कारण काहीतरी कॅची असं नाव पाहिजे होतं. अर्थात जाहिरातीमध्ये या नावाचा कुठे उल्लेखही नाहीय. पण तरीही याला नाव आहे.

इथे आणखी एक कल्पकता निर्मात्यांनी दाखवली आहेत. ज्या वेळी अ‍ॅनिमेटेड किंवा कार्टून कॅरेक्टर्स बनविली जातात, त्या वेळी त्यांच्या हालचाली जास्तीत जास्त माणसांसारख्या कशा होतील याचा विचार केला जातो. इथे मुळातच माणसं घेऊन शूटिंग करून त्यांना कार्टून कॅरेक्टर्स बनवायचं होतं. त्यामुळे त्यांनी दर सेकंदाला २० फ्रेम या स्पीडने कॅमेरा वापरला. साधारण टेलिव्हिजन कॅमेरा २५ फ्रेम दर सेकंदाला शूट करतो तर सिनेमाचा कॅमेरा २४ फ्रेम एक्स्पोज करतो. २० फ्रेमने शूट केलेली फिल्म जेव्हा २५ फ्रेमच्या गतीने दाखवली जाते. त्या वेळी कॅरेक्टर्सच्या हालचाली जास्त त्वरेने झाल्यात असं वाटतं. (आठवा फिल्म्स डिव्हिजनच्या स्वातंत्र्यपूर्व काळातल्या फिल्म्स. गांधीजी चालताहेत आणि हजारो लोक त्यांच्या मागे चालताहेत ही फिल्म तर मला आताही डोळ्यासमोर दिसतेय.) त्यामुळे ही माणसं खरी असूनही त्यांना कार्टूनचा फिल आला. पहिल्याच आठवडय़ात जवळपास २० कोटी लोकांनी या जाहिराती पाहिल्या. यापेक्षा एखादी जाहिरात हीट होण्याचा आणखी काय पुरावा पाहिजे? तुम्ही हे वाचाल तेव्हा झुझूच्या आणखी बऱ्याच नवीन जाहिराती तुम्ही पाहिल्या असतील. झुझू घराघरातले होऊन गेले असतील. मुद्दा फक्त एवढाच आहे की, जाहिराती हीट होतील. प्रत्येक जाहिरातीमध्ये असलेली कल्पना हीट होईल, पण त्यासोबत ज्याची जाहिरात करायची ते व्होडाफोनचे फिचर्स लक्षात राहतील का? मेख इथेच आहे. कारण कोणत्याही जाहिरातीचा मूळ हेतू प्रॉडक्ट विकणे आहे. वाहवा हा नाही. पाहू या.
asparanjape1@gmail.com

Source - http://loksatta.com/daily/20090507/viva08.htm

Maggi - not the same these days

Launched in early 80’s Maggi instantly caught the imagination of middle class India. 2 min hunger - solution Maggi became a household name with whole lot of fame. 30 years later Maggi still commands respect.

Maggi to noodles is like Lux to soap, Colgate to toothpaste and BigB to bollywood. It’s THE MOST popular offering from the Nestle group.

Put 1 & half cup of water + masala from the pack in a pan, boil it, then put the noodles in the pan, wait and stir for 2 minutes, the magic is ready. Whenever I am alone at home, its Maggi time. Maggi Masala is my favorite. Also I did try Rice and Atta noodlees, but nothing can match Masala flavor. I get regular scolds from my father for this addiction. But who cares. I was told that I would get ulcer if I eat too much Maggi. But who cares!

But…But…but of lateMaggi Masala is loosing on its earlier taste. Economic recession, cost cutting or R&D ? I don’t care! I want my flavor back. Just yesterday night I once again had Maggi & once again I said it does not taste the same.

Pyar me no cutbacks

Airtel have in the past hired many bigwigs for their ad campaigns but the sparkling chemistry between their new brand ambassadors Vidya Balan and R Madhavan is unmatched for .Madhavan might not have got his film career going in Bollywood but he must have convinced millions of couples in India to carry on their Phone spendings even during recession with the 'Pyar me no cutbacks' tagline.

Vodafone ZooZoo's

ZooZoo's are the new eye-catching and very funny looking creatures in the new Vodafone ads that are mostly screened during the current IPL matches. But little did anyone (including me once upon a time) know that they were real human's that were acting the show and not some animated character's as most of us had previously thought off. ZooZoo have now become an icon for Vodafone. Fresh from the Vodafone's Ad inventory, these cute looking characters promote most of Vodafone's services in a very funny and laughable way.

ZooZoo's were conceptualized by the Ad agency O&M for the latest Vodafone Ad campaigns. ZooZoo characters though they look like animated characters are actually played by real people. The real people are dressed in white outfits. The sets have been constructed by shadows created by spray painting.