Lead India '09 Campaign........ A TOI Initative

I am sure you must have come across advertisements or hoardings of “Lead India 09″ campaign being conducted by the Times of India Group. The copy of the advertisements are well written and the message very appropriate.

Advantages of having fish as a pet

Most kids want a pet of their own. This may be beneficial for the child's development and sense of responsibility but it is the parents that usually end up caring for the pet. Because of this, some parents may opt not to have any pets at all especially those who want to maintain the cleanliness of their house. Dogs for example are noisy and dirty pets that need a companion every now and then and needs extensive house training before it can be released inside the house. Cats on the other hand, leave cat fur on the carpet and scratch marks on the furniture.

For the parents torn between the desires of giving their children a pet and keeping their home clean, fish as a pet may be a good option. Here are some advantages of having fish as a pet.

Pet Noise
Unlike a dog or a cat, a fish does not bark, whimpers or make scratching sounds on doors that can wake you up during the night. In fact, there will be no sound except for the sound of the aerator and the bubbles coming from the aquarium.

Dirt and Maintenance
A fish will not soil your carpets, eliminate anywhere on your house, scratch your furniture and dig in your back yard. In fact, the only maintenance required when you have a fish as a pet is to clean the aquarium once a month and make sure that the water temperature and quality is just right.

No Housetraining
House training pets is not an easy task. It requires a considerable amount of time and effort to house train a pet and most families simply do not have the time to do this. For this reason, a fish may be a good idea to give to your child as a pet. This way, he can learn how to be responsible when it comes to caring for his pet without being overwhelmed by the things he has to do everyday. It's also easier for the parents as they don't have to run around the house cleaning after the family pet.

Low Maintenance and Low Cost
A fish is a low maintenance and low cost pet. It only requires a small amount of food every month which can be bought cheaply. This way, a family can enjoy the benefits of having a pet without the hefty costs of providing for it the food that it needs. You can buy three months worth of feeds for your pet fish for just two dollars which is a lot cheaper than buying dog food.

Of course, you will also need to learn some basics about caring for a pet fish. This will involve things like maintaining the water quality by testing the water for nitrite, ammonia and PH levels once a week and by changing the water every month, putting new fishes in a separate bowl until you a sure that they are healthy and free from infections and using a strainer to remove dirt and uneaten food from the surface of the water.

Current Affairs

Starting something

Details to be disclose after some days.........

"Jai Ho.." magic for Congress.

Indian National Congress (INC) has bought the copyrights for the song "Jai Ho.." from Slumdog Millionaire. INC has bought it for canvassing and campaigning purposes for the upcoming Lok Sabha elections. News has come that INC bought the song for a huge sum of 1 crore rupees. Congress believes that, this song can bring votes in favour of them to win the elections. Since this song is famous in every corner of the country, Congress has chosen this song to reach people easily. Politicians must understand that, people no longer vote for songs or shows but for what they have done to people and their promises. Songs and shows can bring the votes of illiterates only. Politicians must realise that rate of illiterates in India is very low and most among them will not even vote. So politicians must show something in their deeds and service to people, rather than adopting these kinds of silly strategies like buying songs.

Anyways, lets see whether "Jai Ho.." does any magic for Congress.

Just Hours Left....................

The former 'Big Brother' star Goody's publicist, Max Clifford said: "We're waiting for the inevitable, it could be at any time, we just don't know. She has put her house in order and faced up to everything in an incredibly brave way."

Yesterday, Jade was visited by her two sons, Bobby (5) and Freddy (4) at her Essex home. Her husband Jack Tweed and her mum Jackiey Budden were also in attendance.

In a heartbreaking meeting with her two young boys, Jade explained to them that “Mummy’s going to heaven soon”. She said: "I'm going to be a star up in the sky so when you are looking up you will be able to see me and know I'm there, always looking over you. Mummy's going to be up there looking over you. Close your eyes and you can talk to me."

And in a further example of the gallows humour that typifies the brave young star, she is reported to have asked her mother Jackiey to buy her a lottery ticket.

Goody has already made full arrangements for her funeral, which she hopes will be a “celebration” of her life. It is expected that thousands of fans will line the streets to see her cortege pass through the streets of Bermondsey, and then out to the churchyard of St John the Baptist in Buckhurst Hill, where she will be buried.

Max Clifford added: "She wants it to be a big celebration because it's her final farewell. It will be a very Jade Goody event, exactly the way she wants it."

Quote by Sachin Tendulkar

cóoçvççlç Glçjlçò lòJnç npççjò [òȳççb®³çç DçHò#çç cçuçç çÆomçlç vççn¾lç Dçmçb vççn¾. l³çç çÆomçlççlç, l³ççmçç"¾®ç KòUç³çuçç nJçb ní kçÀUlçb. HçCç l³çç®çJòUímç cç¾ cççP³çç KòUçMç¾n¾ ÒççcçççÆCçkçÀ Dçmçç³çuçç nJçb ní mçiçȳççlç cçò"b lçlJçn¾ cçnlJçç®çb®ç Dçmçlçb. cç¾ HççÆnu³ççboç cóoçvççlç Glçjuçò nòlçò lòJnçHççmçÓvç SkçÀ®ç içò<ì kçÀjlçò³ç mJçlç:®³çç DçHò#ççbJçj Kçjb GlçjCçb. mJçlç:®³çç DçHò#ççb®ç¾ HçÓlç&lçç vççn¾ kòÀuç¾ lçj Flçjçb®³çç F®sç kçÀMçç H‰Cç& kçÀjCççj? cç¾ lòJç{b®ç pçHçlçò³ç. cççPçb kçÀçcç ®çòKç kçÀjCçb l³ççHò#çç DççÆOçkçÀ cçòuçç®çb lò kçÀç³ç?
mççÆ®çvç l‚[áuçkçÀj

A Thought

cççCçmçb pçò[C³ççmçç"¾ vòì®çç JççHçj kçÀjlç Dçmçlççvçç DççHçCç Òçl³ç#ççlç cççCçmççbHççmçÓvç®ç kçÀòmçò cóuç oÓj lçj pççlç vççn¾ vçç ³çç®çç çÆJç®ççj kçÀjç³ç®ç¾ JòU Dççuòuç¾ Dççní.
vòçÆìPçvç yçvçC³ç箳çç vççoçlç cççCçÓmçHçCç njJçÓvç kçÀmçb ®ççuòuç?

I need a break.....

Holi Hain

This too shall pass................

I received a wonderful forward from one of my friends today, which narrates the story about change.... how temporary everything is, and how change is the only constant thing, though the phrase is cliched, I still feel it is good to remind yourself regularly - "Don't gloat in your hay days, and don't go digging a hole when things don't work out"

It is a good thing to remember every phase in life will pass for good or for bad!

समानतेसाठी आम्ही!

स्त्री-पुरुष समानतेसाठी मी स्वत: काय करतो/ करते? लिंगविशिष्ट भूमिकांना मी चिकटून राहत नाही, लिंगभेद मानत नाही, हे आपण स्वत: कोणत्या कृतींतून व्यक्त करता? तुमचे स्वानुभव कमाल १५० शब्दांत १७ मार्चच्या आत लिहून कळवा. हे आवाहन महिला आणि पुरुष दोघांसाठीही आहे. मात्र प्रत्यक्षात अनुभव असा आहे की अशा आवाहनांना पुरुषांचा प्रतिसाद ३३ टक्के सोडाच, पण जेमतेम ३ टक्केही मिळत नाही. हे प्रमाण वाढावे, अधिकाधिक वाचकांनी स्वत:तील बदलाचे चाकोरीबाहेरचे ठोस दाखले प्रांजळपणे द्यावेत, ही अपेक्षा. घरातील मुला-मुलींना, महिलांना समानतेची वागणूक मिळावी, यासाठी तुम्ही स्वत: काय करता, हे स्पष्टपणे मांडणे अपेक्षित आहे. निवडक लेखनाला प्रसिद्धी दिली जाईल. आपले स्वानुभव कागदाच्या एकाच बाजूला सुवाच्य अक्षरात लिहून पाठवा.

पत्ता- ‘समानतेसाठी आम्ही’,
चतुरंग पुरवणी,
लोकसत्ता संपादकीय कार्यालय,
एक्स्प्रेस टॉवर,
नरिमन पॉईंट,
मुंबई ४०००२१.

Gandhiji's memorabilia

Gandhiji's memorabilia was on auction and our dear Prime Minister, culture minister are all trying their level best to bring back those belongings by stopping auction or by entering into bid... but tell me guys when we cannot not adapt to Mr. Gandhi's principles of Ahimsaa Satyavaadi etc, how much does it pleases us by bringing back his belongings. We don't follow his principles, we have his pic framed in all govt. offices and centers and under that itself we take bribes, we fight, we lie and do many such things which was never accepted by him.

Instead of fighting to stop bidding or participating in auction to bring back belongings by hook or by crook.. how is it going to help us...

हे असंच चालायचं!

तर सुरुवात झाली ती स्वयंपाकघरातला नळ किंचित ठिबकण्यापासून. सकाळपासून टप्.. टप्.. टप्.. करत तो अश्रू ढाळायला लागला आणि दुपारी त्याच्याकडे बघणं अपरिहार्य झालं. अर्थात बघणं म्हणजे त्याच्याकडे नीट बघू शकेल अशा व्यक्तीला बोलावणं. काकूंनी गॅलरीतून ओणवून सोसायटीच्या वॉचमनच्या नावे पुकारा केला. काकांनी माहितीतले दोन-तीन फोन नंबर फिरवले. बऱ्याच खटाटोपानंतर एक ‘माईचा लाल’ फोनवर भेटला. पंधरा मिनिटांत नळदुरुस्तीसाठी हजर होतो, म्हणाला. पण तो दोन-तीन तास फिरकलाच नाही. तेवढय़ा काळात काका-काकू येरझारा घालून दमले. आपले रोजचे कार्यक्रम होऊ शकले नाहीत म्हणून एकमेकांवर डाफरले. ‘तूच घरातले नळ नको इतके पिळून पिळून वायसर घालवतेस.’ ‘तुम्हाला दिवसात शंभरदा नळ उघडायला लागतो कशाला?’ वगैरे वादावादी झाली आणि शेवटी ‘तो’ येणार नाही, असं नक्की धरून काकूंनी रात्रीचं जेवण पुढय़ात घेतलं- न घेतलं तोच प्लंबर महाराज हजर झाले. दोन्ही हात खिशात घालून, नुसतं नळाकडे बघून, मान हलवत ‘नुसता वायसर बदलून चालणार नाही, आख्खा नळ बदली करायला लागेल,’ या निदानाला पठ्ठय़ाला पाच मिनिटंसुद्धा लागली नाहीत. आता रात्री आठनंतर नवी नळखरेदी कशी व्हायची? साहजिकच उद्याचा वायदा पडला. त्यातल्या त्यात काहीबाही बांधून, कोंबून नळाचं वासलेलं तोंड त्यानं थोडंफार मिटल्यासारखं केलं. म्हणजे टप्टप्, ठिपठिप थांबून झरझर सुरू झाली. निदान दोघांना रात्रीची झोप तरी विनाव्यत्यय मिळाली.

दुसऱ्या दिवसापासून एक मोठंच चक्र सुरू झालं. काका-काकू आणि त्यांचं घर हे सगळं सारखंच जुनंपुराणं होतं. त्यामुळे सगळेच सारखे निमित्ताला टेकलेले होते. नळ बदली करताना आणखी काय काय बदलायला लागेल, याबाबत कल्पनाशक्ती थिटी पडावी अशी एकेक शुक्लकाष्ठं मागे लागली. मुळामध्ये पहिल्या भिडूनं नळ बदलायलाच चार दिवस लावले. पहिल्या दिवशी तो आला नाही. दुसऱ्या दिवशी तो हात हलवत आला. तिसऱ्या दिवशी त्याने आणलेला नळ चुकीचा निघाला. चौथ्या दिवशी तो आहे, योग्य तो नळ आहे, जरूर ती हत्यारं आहेत, त्याचा काम करायचा मूड आहे, असा मणिकांचनयोग जुळल्यावर एकदाची नळाची प्रतिष्ठापना होऊन गळती थांबली. पण तोवर वरचा पाईप गळायला लागला होता. कारण ठोकाठोकीत कुठेतरी नको त्या ठिकाणी घाव बसला होता. मग वरच्या झिजलेल्या पाईपनं मान टाकली. त्याच्या वर्षांवात गिझरचा वीजपुरवठा आल्याने तेवढय़ात कुठेतरी शॉक बसायला लागला. असा सार्वत्रिक गोंधळ माजला.

एका प्लंबरचा धावा कमी होता म्हणून गवंडी, सुतार, इलेक्ट्रिशियन इत्यादींचे पाय धरणं आलं. काका-काकू हैराण झाले. कोण केव्हा येईल, कोण कोणतं काम कुठवर करेल, कधी गायब होईल, पुन्हा कधी दर्शन देईल, किती पैसे मागेल, या कशाला काही धरबंध राहिला नाही. सार्वत्रिक रखडपट्टी आणि त्यातून चिडचिड सुरू राहिली. सुमारे दहा-बारा दिवसांनंतर हे दुरुस्ती-नाटय़ संपलं. म्हणजे झाली तेवढी दुरुस्ती पुरे, असं समजून काका-काकूंनी ते आपल्यापुरतं संपवलं.

खूप दिवसांनंतर त्यांच्या नेहमीच्या वृद्धसभेत ते दोघे गेले असताना यावरूनच बोलणी निघाली. सर्वापाशी समांतर अनुभवांचा खजिना होता. या काका-काकूंना उगाचच वाटत होतं- आपलं काम छोटं, क्षुल्लक होतं, किरकोळ पैशांचं होतं म्हणून आबाळ झाली, वगैरे. अमेरिकेतल्या मुलाच्या पैशानं गावात आलिशान फ्लॅट खरेदी करणाऱ्या दुसऱ्या एका काका-काकूंकडे तितकेच बेपर्वाईचे अनुभव होते. सर्वाच्या बोलण्या-बोलण्यातून प्रश्नांची एक प्रचंड मोठी मालिका तयार झाली. उदाहरणार्थ- आपल्याकडे आताशा कामांना माणसं का मिळत नाहीत? चुकूनमाकून मिळालेली माणसं दिलेली वेळ, दिलेला शब्द का पाळत नाहीत? कामाला येताना स्वत:ला लागणारी हत्यारं, आयुधं स्वत:बरोबर व्यवस्थित आणत का नाहीत? घरं चालवणाऱ्यांनी घरात यंत्रांबरोबर त्यांचे स्पेअर्स, बटणं, वायरी, स्क्रू, पाने, स्प्रिंगा, बुशेस वगैरे कायमचे बाळगले असतील, असं ते का मानतात? त्यांचे स्वत:जवळचे सुटे भाग ते नेहमी अगोदरच्या कामावर का विसरून येतात? एक दोष दूर करताना नवा दोष किंवा समस्या का निर्माण करून ठेवतात? कोणत्या कामाचे किती पैसे आकारायचे, हे त्यांनी निश्चित केलेलं असतं का? की ते ‘माणसं बघून’ दर आकारतात? काम अपुरं ठेवणं, नीट न करणं, चुकीचं करणं, केलेली दुरुस्ती अल्पकाळ टिकणं, याबद्दल त्यांना किंचितही अपराधी कसं वाटत नाही? ज्याच्या यंत्राचं काम आपण करून देतोय, तो (किंवा ती) अर्धवट आहे किंवा ठार वेडा आहे, असं ते कसं धरून चालतात? आणि तो (किंवा ती) महाभाग तसा नसेल तर त्यांना खात्रीने वेड लावण्याइतपत कर्तृत्व ते कसं गाजवतात? आपल्याला या कामाची आणि त्यातून मिळणाऱ्या चार चव्वलांची काडीमात्र गरज नाहीये, असं ते का दाखवतात? आपल्या देशात कोणालाही पैशाची गरज नाहीये, असं मानलं तर मग इतकी गरिबी का? अन् कोणालाही कामाची गरज नाहीये, असं मानलं तर मग इतकी बेकारी कशी? किरकोळ मोबदल्याच्या छोटय़ा-मोठय़ा कामांना माणसं मिळत नाहीत असं मानलं, तरी मग मोठमोठय़ा कामांचेही असेच राडे का होतात? लक्षावधी रुपयांच्या चुराडय़ातून उभा राहिलेला नवाकोरा फ्लॅट वापरतानाही पावला-पावलाला ठेचा का लागतात? साधी दरवाजाची वरची कडी म्हणजे ‘टॉवर बोल्ट’ बसवतानाही बहुतेक वेळा कडीपेक्षा वरचा गाळा एक-दोन दोरीने तरी फटकून का असतो? जिन्याची एखादी पायरी तिरकी, ओटय़ाचा एखादा कोपरा अंमळ आत वळलेला, गिझरचा नळ ‘हॉट’-‘गरम’ या खुणेवर सरकवला की आतून थंड पाणीच येणार, अशा गफलती का? त्या करणारी किंवा हातून झाल्याचं मान्य करणारी एकच व्यक्ती किंवा एकच एजन्सी कधीच का नसते? प्रत्येकाला त्याबद्दल टोलवण्याचं दुसरं भरवशाचं ठिकाण नेहमीच कसं उपलब्ध असतं? ज्यानं त्यानं पुढे सरकवलेला हा चेंडू शेवटी कुठे थांबणार असतो? की नसतोच? चेंडू पुढे ढकलण्याचा असा ‘राष्ट्रीय खेळ’ आपण कुठवर खेळणार? टोळक्याने असे असंख्य प्रश्न उभे केले. त्या प्रश्नांनी त्यांना वेळोवेळी आडवं केलेलं होतं! घसे साफ केल्याने सर्वाना जरा बरं वाटलं, इतकंच.

पुढे कधीतरी हॉस्टेलची मेस बंद होती म्हणून दोन दिवस घरी राहायला आलेल्या तरुण नातवाजवळ काका-काकू तावातावाने यातलं काही सांगायला गेले तेव्हा त्यानं निम्म्यातच संवाद आवरता घेतला.‘पण तुम्ही जुन्यापान्या गोष्टी रिपेअर करायला जाताच कशाला? थ्रो अवे. नवीन घ्या ना, हवं ते. बाकी आपल्याकडे हे असंच चालायचं, हे काय मी तुम्हाला सांगू?’

आपले प्रश्न भयंकर होते, की ‘हे असंच चालायचं!’ हे त्यांच्यावर टाकलेलं पांघरुण भयंकर होतं, हे बिचाऱ्या काका-काकूंना अजून समजत नाहीये.

मंगला गोडबोले.

mangalagodbole@gmail.com

Source - http://www.loksatta.com/daily/20090228/ch02.htm

Dear TV addicts (mum included),

I know you've been out of sorts ever since all those saas-bahu serials went off air. Honestly? The K phenomenon was something I never really understood. But Ekta Kapoor had your pulse. She recognized the power of a zari-draped tale and she gave you what you wanted. When her best-sellers went off air (or should I say when you finally accepted they were becoming repetitive), you were at a loss.

You, my darlings, were prime candidates for some rebound love.

Then along came the sob story of a child bride and you tuned in to eight-year-old Anandi's every post-marital disappointment. So real. So sensitive. Unlike those saas-bahus, the members of this family had shades of grey, right? Besides, what's wrong, you reasoned? Child marriage does occur in several places, including Rajasthan, where the story of Balika Vadhu is set. And the show carries a disclaimer at the end of each episode cautioning you that child marriage is injurious to the health of this country.

Now that you've pushed the child bride (and her child widow friend) to the top of the general entertainment channels' rating game, they're dishing up an even more sensational tale of female infanticide for you. Your faith in the child bride (and her child widow friend) empowered the creative types so much they prepared a promo for the new show, Na Aana Iss Des Lado, that showed a group of people drowning a just-born girl child.

What's wrong, you say?

At least in Kapoor's world you knew who the bad guys were. The black and white characters made it easy to distinguish between right and wrong. The only thing you copied from those serials was the clothes and bindis. You knew it was a grand show, nothing more.

Remember Rajni? The star of Basu Chatterjee's 1980s Doordarshan serial was everyone's favourite crusader. Now that's a woman who was interested in battling India's everyday wrongs. Currently, policewoman Kiran Bedi is trying a version of alternate dispute redressal on her ongoing show, Aap Ki Kachehri.

But Balika Vadhu?

How does a serial that dwells on the happy and sad moments of a child bride and the people she lives with do anything to fight the crime that is child marriage? It just exploits the horror of a phenomenon that some Indians are fighting hard to eradicate.

If you really want to do something about child brides, there are a million organizations that could do with your time and money. But please don't fool yourself into believing that a television channel is saving the world by its "sensitive portrayal" of child brides and baby girl killers. Crimes against girl children, it would seem, are the new quick route to TRP fame.

By watching these serials, you legitimize the existence of such phenomenon. You tell the channel it's okay to use crimes against baby girls to entertain you. Go ahead, we viewers are with you, you seem to be saying.

But I have faith in you, dear viewers. One day soon I know, you will see the light, break the addiction, switch the channel.

Source - http://blogs.livemint.com/blogs/first_cut/archive/2009/02/28/an-open-letter-to-balika-vadhu-viewers.aspx

कुणीतरी असलं पाहिजे…

कुणीतरी असलं पाहिजे…
संध्याकाळी घरी गेल्यावर
आपल्यासाठी दार उघडायला..
सकाळी घरातून बाहेर पडताना
“लवकर ये” असं सांगायला…

मीटिंग मधून बाहेर आल्यावर
“back” असा मेसेज टाकायला…
“कंटाळा आलाय” हे कंटाळवाणं वाक्य
कंटाळा येईपर्यंत सांगायला…

इच्छित स्थळी पोचल्यावर
“सुखरूप पोचले” चा फोन करायला….
ट्रेक साठी जाताना “फार भिजू
नकोस”
असं बजावायला…

उशीर होत असेल, तर
“जेवून घ्या” असं सांगायला…
कितीही वेळा सांगितलं तरीही
आपल्यासाठी जेवायचं
थांबायला…

घरी आल्यावर आज काल झालं
ते सगळं सगळं सांगायला…
कटकटींचं मळभ हटवून
मन स्वच्छ करायला…